پرواز عمو پيش خدا

پسرم

“  و هر از گاه در گذر زمان در گذر بی صدای ثانیه های دنیای فانی ، جرس کاروان از رحیل مسافری خبر می دهد که در سکونی ، آغازی بی پایان را می سراید ”

هنوز داغ باباجي روي سينه مون بود كه شوهر خاله اعظم در شب جمعه ي اول ماه رجب مصادف با شب آرزوها پرواز كرد و خاله و دوتا دخترش رو تنهاگذاشت.

                *کاش آن شب را نمی آمد سحر           کاش گم در راه پیک بد خبر

                 ای عجب کان شب سحر اما به ما         تیره روزی آمد و شام دگر

                 دیده پر خون از غم هجران و او              با لب خندان چه آسان بر سفر

                  ای دریغ از مهربانی های او                 دست پر مهر آن کلام پرشکر

                 غصه ها پنهان به دل بودش ولی           شاد و خرم چهره اش بر رهگذر

                 در از آن ما بود ای دریغ                       گنج پنهان شد به خاک و بی ثمر

                تا پدر رفت آن سحر از پیش رو               بی نشان را خاک تیره شد به سر

من واقعا در حكمت خدا موندم.حالا چي ميشه...